แม่ที่รักของลูก

เล่าเรื่องของตัวเองแล้วอดนึกถึงแม่ไม่ได้ แม่ผมเป็นคนจีน ผมเรียกแม่ผมว่า หม่าม่า เป็นภาษาจีนแต้จิ๋วที่แปลว่า แม่ หม่าม้าผมมาจากเมืองจีนตั้งแต่เด็กอายุ ๒ ขวบ หม่าม้าเป็นเด็กกำพร้าทั้งพ่อและแม่มีคนรับไปเป็นลูกบุญธรรมแล้วอุ้มขึ้นเรือมาประเทศไทย แล้วเขาก็พามาอยู่ในโรงเจ หม่าม้าโตในโรงเจ ท่านเคร่งธรรมเนียมจีนมากไมว่าเทศกาลอะไร หม่าม้า ไหว้เจ้าทุกที หม่าม้านับถือเจ้าแม่กวนอิม มากที่สุด ท่านอยู่โรงเจจนท่องคำบูชาต่างๆได้ ท่านมาแต่งงานกับ ปะป๊า ผมตอนอายุไม่ถึง ๒๐ ปี พ่อผมก็เป็นเด็กกำพร้ามาจากประเทศจีนเมื่อ ๗ ขวบ มากับพี่ชาย มาประกอบอาชีพช่างไม้ ผมจำได้ว่าทั้งพ่อและแม่อ่านและพูดไทยไม่ได้ มาหัดพูดได้นิดหน่อยตอนหลังๆ ชื่อลูกๆทั้งหมด ๑๐ คน จึงตั้งเป็นภาษาจีนทั้งชื่อเล่นกับชื่อจริงในบัตรประชาชน (สะกดเพี้ยนด้วย) แต่พี่สาวคนโตมาเปลี่ยนให้ทุกคน ก็แปลกดีขึ้นต้นด้วย วอแหวนเกือบทุกคนเลย วกกลับมาที่หม่าม้าดีกว่า หม่าม้าเป็นคนที่อดทนมาก ขยันด้วย ตอนผมเด็กๆจำได้ว่าไปช่วยขายเสื้อผ้าที่สนามหลวงบ่อยๆ ไปขายที่อื่นก็มี แม่กลอง โบ้เบ๊ ไปทุกที่ ว่างๆก็ขายถุงกระดาษแบบหิ้วไปด้วย อ๋อมีร้านขายไอสครีมกะทิสดที่สวนหลวงด้วย (แถวจุฬาฯ) แม่ผมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมาเลี้ยงลูกๆ ในขณะเดียวกันก็เป็นตัวอย่่างที่ดีในเรื่องความขยันให้ลูกๆได้เห็นด้วย และด้วยเหตุนี้จึงทำให้ลูกๆทุกคนค่อนข้างติดแม่ รักแม่มาก ยิ่งตอนผมป่วยแม่ยิ่งต้องทำงานหนัก พ่อก็ทำงานหนักมากขึ้น แม่ยังขายเสื้อผ้าจนกระทั่งพวกเราโตเลย ห้ามก็ยังแอบไปขายจนได้ จนมาเกิดอุบัติเหตุกระทบกระเทือนสมองหลังจากนั่งสามล้อจะไปส่งพี่สะใภ้ที่จะกลับไปอเมริกาเนื่องจากผมมีพี่ชายอยู่ที่นั่น(ตอนนี้พี่เสียแล้ว) แม่ถึงได้ยอมอยู่บ้าน หม่าม้าชอบใส่บารต ตื่นเช้า ลูกๆก็เลยชอบไปด้วยถึงผมจะไม่ใส่บารตทุกวัน แต่วันเกิดของผม ผมจะใส่บารต ตลอดทุกปี หม่าม้าเป็นคนอดทนและเข้มแข็งมากจนก่อนวันที่จะเสียท่านเจ็บจนลุกเดินไม่ไหว หม่าม้ายังทนไม่ปริปากสักคำจนน้องผมถามนั่นแหละถึงบอก พอไปโรงพยาบาลได้ไม่นานก็หัวใจล้มเหลว เส้นเลือดหัวใจแตกพี่มาพาผมไปหาร่างที่ไม่รู้สึกตัวแล้วของหม่าม้า ไปถึงผมร้องไห้โหเลย จนพี่น้องร้องตามทุกคนเลย ยอมรับว่ารักแม่มาก วันแม่ถึงไม่มีมะลิให้ท่านแต่ยังกราบเท้าอยู่หลายปี แต่วันนี้เหลือแต่รูปหม่าม้าบนหิ้งให้บูชา คุณแม่ขาลั้ง แซ่เจียม เสียเมื่อวันที่ ๒๘ เมษายน ๒๕๕๑ อาลัยรักจากลูก